Bach, Piotr Orawski i pies Onufry

Gdyby nie to, że „życie to suma istotnych szczegółów”, pewne unikatowe połączenia nie mogłyby zaistnieć. Takie połączenie stworzył w moim życiu jeden z największych europejskich kompozytorów, dziennikarz muzyczny i… pies.

Zacznijmy od tego ostatniego. We wpisie O mnie obiecałem opowiedzieć coś więcej o Onufrym.

ONUFRY

Spotkałem się z nim w lutym 2017 roku w krakowskim schronisku przy Rybnej. Myślałem wcześniej o adoptowaniu pieska, ale pojechałem tam bez poważnych zamiarów – po prostu, z ciekawości, bo nigdy wcześniej nie byłem w schronisku. Kumpel powiedział mi wcześniej – „zobaczysz, bez psa nie wrócisz”.

Stałem przed recepcją, czekając, aż jeden z pracowników przyprowadzi średniej wielkości kundelka o sienkiewiczowsko brzmiącym imieniu Onufry. Nie zobaczyłem go wcześniej w boksie, bo… spał.

Prowadzony na smyczy dosłownie łapami wyrywał podłogę i, mimo, że stało ze mną kilka innych osób, bezbłędnie przybiegł do mnie – jakby sobie mnie wybrał. Kiedy podskoczył i próbował mnie polizać, to zrozumiałem, jak to się skończy. Usiadłem z nim na ławce (tak, siadł sobie koło mnie) i zapytałem go, czy chce iść ze mną do domu. Oparł głowę na moim ramieniu i mocno się do mnie przycisnął – jakby zrozumiał pytanie. Zostałem kupiony.

Lubię długie, popołudniowe spacery z Onufrym. To nie tylko czas na reset głowy po pracy, ale także najlepszy moment na słuchanie lekcji muzyki Piotra Orawskiego.

PIOTR ORAWSKI

Nieodżałowany. Związany z Radiową Dwójką (jego naturalne środowisko radiowe, jak pisał). Odszedł zdecydowanie za szybko – w 2013 roku, w wieku 51 lat.

Jego fenomen polegał przede wszystkim na tym, że był człowiekiem nie swoich czasów. To w sumie wielu ludziom się zdarza, ale on był w tym bezkompromisowy i autentyczny – naprawdę kochał muzykę, miał w głowie ocean wiedzy na jej temat i z ogromną pasją zapraszał swoich słuchaczy (do których się zaliczam) do fascynujących wycieczek w przeszłość sztuki dźwięku – sztuka dźwięku to było pojęcie Ludwika Erhardta, którego często używał. Moim zdaniem lepszego nie ma.

Najpełniej zrealizował to zaproszenie w Lekcjach muzyki – nagrał ich coś ponad 900. Były to 30-minutowe audycje, nadawane od poniedziałku do piątku o 15:00. Są teraz stopniowo wydawane w formie książek. Orawski podjął się zadania, które przerosłoby wielu wytrawnych muzykologów – opowiedzenia CAŁEJ historii muzyki i zilustrowania tej opowieści starannie wybranymi przykładami muzycznymi.

Lekcje miały tak wysoki poziom, że z kumplem z muzykologii słuchaliśmy ich przed egzaminami, bo często zawierały informacje, którymi można było błysnąć i zarazem ukryć dziury w studenckiej pamięci 😉

Ostatnio postanowiłem przesłuchać wszystkie Lekcje po kolei.

Jestem gotów się założyć o każde pieniądze, że bez spacerów to by się nie udało – po prostu nie utrzymałbym takiej dyscypliny i, znając życie, po tygodniu bym odpuścił. A spacer jest zawsze, codziennie, o tej samej godzinie, więc codziennie smycz, słuchawki i na Błonia!

BACH

Dzięki Onufremu i Piotrowi Orawskiemu udało mi się na Błoniach spotkać ostatnio… Bacha.

Akurat trafiłem na lekcję poświęconą barokowym passacagliom i Orawski zaproponował organową Passacaglię i fugę c-moll BWV 582. Uwielbiam ten kawałek. To jest jeden z tych utworów Bacha, od których z krzykiem uciekałby Gombrowicz – podobno nie lubił Jana Sebastiana, bo kantor z Lipska był dla niego zbyt „kosmiczny” – nieogarnięty, daleki i zimny.

A Passacaglia to jest Bachowski kosmos w czystej postaci – dzieło niemiłosiernie monumentalne, potężne i wstrząsające. Zagrane na dobrym instrumencie gwarantuje solidną dawkę ciarek.

A ja słuchałem tej Passacaglii na przepastnych krakowskich Błoniach, patrząc na Kopiec Kościuszki w zachodzącym słońcu. Było jakieś -15 stopni, żywej duszy w zasięgu wzroku. Tylko czyste, napotkane spontanicznie piękno.

A Wy macie jakieś swoje nieoczekiwane spotkania z pięknem muzyki? Koniecznie podzielcie się w komentarzach!